Historia rasy
Kot szkocki zwisłouchy – Scottish fold – prawdopodobnie nigdy nie zaistniałby jako rasa, gdyby nie przypadkowa mutacja genetyczna wykorzystana później przez hodowców.
Jego historia rozpoczęła się w Szkocji na początku lat 60. XX w. Miejscowy farmer William Ross zauważył w sąsiednim gospodarstwie białą kotkę o zabawnie oklapniętych uszach. Nietypowym zwierzęciem zainteresowała się jego żona i poprosiła właścicieli Sussie (takie imię nosiła kotka), by gdy się okoci, podarowali jej koteczkę. Nastąpiło to rok później. Pani Ross nazwała ją Snooks, a gdy kotka dorosła, pokryła ją rudym kocurem brytyjskim. W miocie urodził się jeden biały zwisłouchy kociak, który otrzymał imię Snowball. Z kolei ze skojarzenia Snowballa i białej brytyjskiej kotki Lady May urodziło się aż pięć kłapouchych kociąt. W 1966 r. państwo Rossowie zarejestrowali swoją hodowlę pod nazwą Denisla i wspólnie z genetykami opracowali program hodowlany.
Hodowlę w Stanów Zjednoczonych w 1974 r. rasa została eksperymentalnie uznana przez Cat Fanciers’ Association (Amerykański Związek Hodowców Kotów).
W tamtym okresie Scottish foldy miały bardzo zawężoną pulę genową, dlatego zdecydowano się na krzyżowanie ich z kotami brytyjskimi i amerykańskimi krótkowłosymi (wciąż stanowią one podstawę hodowli tej rasy). Zabieg ten wpłynął na poprawę stanu zdrowia szkotów i dziś dożywają one późnej starości. W hodowli tej rasy obowiązuje ścisła zasada – nie wolno kojarzyć z sobą jej dwóch przedstawicieli, zawsze jedno z rodziców musi mieć normalne uszy. Dlatego w miotach rodzą się także kocięta ze stojącymi uszami (Scottish Straight).
Charakter
Szkocki zwisłouchy to kot o średnim temperamencie, łagodny, spokojny, towarzyski, cichy i trochę nieśmiały. Oklapnięte uszy nadają mu nieco melancholijny wygląd – w rzeczywistości jest jednak wesoły i do późnego wieku chętny do zabawy. Nie przejawia skłonności do wspinaczki i raczej woli spacerować po podłodze niż skakać po meblach. Jest bardzo przywiązany do właściciela, ale nie natrętny. Zadowoli się samą możliwością przebywania obok człowieka, choć potrafi również upomnieć się o codzienną porcję pieszczot. Dobrze czuje się w grupie kotów, z natury jest uległy i nie wszczyna awantur; może także mieszkać z psem.
Pomimo dziwnego wyglądu, szkocki fold zachował wszystkie kocie instynkty i jest bardzo skutecznym łowcą myszy. To domator – od wędrówek po okolicy woli raczej wygodną kanapę. Nie potrzebuje dużo miejsca i dobrze czuje się nawet w niewielkim mieszkaniu. Nie tylko jego uszy są urocze – szkocki zwisłouchy często kładzie się na podłodze niczym żaba lub wyleguje na plecach z łapkami do góry.
Koty tej rasy są inteligentne, potrafią samodzielnie otwierać szafki w poszukiwaniu przysmaków i chętnie bawią się zabawkami interaktywnymi przeznaczonymi dla kotów.
Kot szkocki zwisłouchy źle znosi samotność. Nie jest więc polecany dla osób, które długo przebywają poza domem, chyba, że zapewnią zwierzakowi towarzystwo drugiego kota.
Wzorzec
Kot szkocki zwisłouchy – scottish fold
Pochodzenie: Szkocja
Charakter: zrównoważony, łagodny, przyjazny, wesoły.
Wielkość: średniej wielkości.
Waga: 2,5-6 kg
Tułów: krótki i krępy, dobrze umięśniony.
Kształt głowy: okrągła, z wypukłym czołem i szerokimi policzkami; broda i żuchwa mocna.
Uszy: są charakterystyczną cechą rasy: małe i zwisające do przodu, szeroko rozstawione i zaokrąglone na końcach; opadające uszy powstały na skutek załamania zewnętrznych krawędzi małżowiny i zagięcia końcówek.
Oczy: duże, okrągłe, kolor dostosowany do umaszczenia.
Nos: raczej krótki, z nieznacznym stopem.
Ogon: proporcjonalny do ciała.
Sierść: krótka, gęsta i sprężysta, miękka w dotyku; istnieje także odmiana półdługowłosa zwana highlands fold.
Maść: wszystkie kolory dopuszczalne z wyjątkiem umaszczenia typu syjamskiego oraz barwy czekoladowej i lawendowej, także z udziałem koloru białego.
Odporność/podatność na choroby: średnia.
Długość życia: 15-18 lat